Κοινή διαπίστωσις εἶναι, ἡ μαστιζομένη ὑπό ποικίλων ἀντιξοοτήτων ἐποχή μας, φέρουσα αὔτη, τά πλέον ἀρνητικά ἐκεῖνα στοιχεῖα, τά ὁποία, δυσχεραίνουν τήν ζωήν μας, καί διαταράσσουν τήν ἤρεμη διαβίωσιν τῶν ἀνθρώπων της.
Ἐπίσης, οὐδείς δύναται νά ἀρνηθεῖ, ὅτι τούς πειρασμούς καί τά ἐν γένει δεινά πού ὑφίσταται ὁ σημερινός ἄνθρωπος, τά ἀντιμετωπίζει ἄνευ τῆς ἐπιβεβλημμένης καί ἀναγκαίας μεγίστης τῶν ἀρετῶν ἤτοι τῆς ὑπομονῆς. Ἰδιάζον -θά λέγαμε- χαρακτηριστικό τῆς σημερινῆς ἐποχῆς εἶναι ἡ ἀδημονία. Τό ὀνομάζουν ἄγχος, ἀνησυχία, νευρικότητα ἤ stress κατά τήν σύγχρονον ὁρολογίαν, οἱ δέ ἐπιπτώσεις αὐτῆς τῆς νόσου εἶναι βαρύτατες, τόσον σωματικῶς ὅσο καί πνευματικῶς.
Θεωροῦμε λοιπόν ἐπίκαιρον λόγῳ τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς τήν ὁποίαν σύν Θεῷ διάγουμε, νά ἀναφερθῶμεν ἐν συντομίᾳ ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ, ὡς ἀντιβαίνον εἰς τόν πνευματικόν ἀγώνα πού κάνουμε, ἀφού ἡ ἐπίδρασις τῆς ψυχικῆς ταραχῆς, παρακωλύει ἐν πολλοῖς, τήν πνευματικήν μας πρόοδον.
Τά ἱερά κείμενα εἶναι πλήρη θεοπνεύστων ρήσεων καί προτροπῶν πρός τούς εὐσεβεῖς ἀνθρώπους, ἵνα ἐν ὑπομονῇ, μακροθυμία καί γαλήνῃ ἀντιμετωπίζουν τούς παντοίους πειρασμούς τῆς ζωῆς. Ὀφείλουμε νά τονίσουμεν, ὅτι ἡ ὑπομονή, δέν θεωρεῖται μόνον ὡς μία κοινή ἀρετή πού καθήκον τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ ἐπιβολή της, ἀλλά σύμφωνα μέ τίς Ἁγιοπατερικές ὑποδείξεις, θεωρεῖται αὔτη, ὡς ἔξοχον κατόρθωμα τοῦ ἀθρώπου, ἀνταμειβόμενον παρά τοῦ Θεοῦ.
Τά ἀγαθά ἐκ τῆς ὑπομονῆς εἶναι ἀπερίγραπτα· δυνάμεθα δέ νά διαιρέσουμε ταῦτα διττῶς. Πρῶτον, εἶναι τά ἠθικά, πού ἀφοροῦν τήν ψυχήν μας καί τά ὁποία διακοσμοῦν τόν ἄνθρωπον ἐν τῷ παρόντι βίῳ, ἀλλά καί ἀκολουθοῦν τοῦτον ἀδιασπάστως, εἰς τήν ἄλλην ζωήν. Δεύτερον, διά τῆς ὑπομονῆς ὀφελούμεθα καί ὑλικῶς, καθώς ὀ δίκαιος Ἰώβ λέγει· <<ἐάν ὑπομείνῃς, ὁ καρπός σου ἔσται ἐν ἀγαθοῖς>> (Ἰώβ. κβ΄21).
Πολλοί θεόπνευστοι ἄνδρες, ὑπέδειξαν τήν ὑπομονή, ὡς μέσον ἐξασφαλίσεως, τῆς παρά Θεοῦ εὐλογίας καί ἀμοιβῆς. Τούτων τά ρήσεις, ἐπισφραγίζει αὐτός ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὑποδεικνύων εἰς ἡμᾶς· <<Ἐν τῇ ὑπομονῇ κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν>> (Λουκ.κα΄19) καί ἀλλαχοῦ · <<Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται>> (Ματθ. ι΄22. κδ΄13).
Καί οἱ Πνευματοφόροι Ἀπόστολοι, πολλάκις προέτρεπον τούς Χριστιανούς, ὅπως ἐνισχύωνται διά τῆς ὑπομονῆς ἵνα ἀπολαύσουν τῶν θείων παροχῶν. << Μακάριος ἀνήρ, ὅς ὑπομένει πειρασμόν· ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τόν στέφανον τῆς ζωῆς, ὅν ἐπηγγείλατο ὁ Θεός, τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν>> (Ἰακωβ. α΄12).
Ἀλλά, τί ἀναζητοῦμεν ρήσεις καί παραδείγματα ὑπομονῆς καί ἀνεκτιτότητος, ὅταν πρακτικώτατον παράδειγμα ἔχουμε τόν Δεσπότην Χριστόν μας, ὅστις διά τοσαύτης ὑπομονῆς, ἐδέχθη ἀνεξικάκως ὕβρεις καί ραπίσματα, ὀνειδισμούς καί χλευασμούς καί καθώς ὁ Μέγας Βασίλειος ἐνδεικτικά λέγει· <<Δι΄ ἐναργῶν ὑποδειγμάτων ὁ Κύριος ἡμῶν ἐπαίδευσεν ἡμᾶς τήν τῆς ὑπομονῆς ὁδόν, πράως καί ἀκινήτως ἀνεχόμενος τοῦ τύπτοντος…>>.
Μιμηταί τοῦ διδασκάλου των Ἰησοῦ Χριστοῦ, διακρίνονται καί οἱ Θ. Ἀπόστολοι, οὐχί μόνον λόγῳ ἀλλά καί πράξεσι, ἀντιτάξαντο χάριν τοῦ Εὐαγγελίου, τῶν ἀλλεπαλλήλων δεινῶν, καί ταῦτα μέ περισσή ὑπομονή καί μακροθυμίαν· <<λοιδορούμενοι –λέγει ὁ Ἀποστ. Παῦλος- εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι, ἀνεχόμεθα· βλασφημούμενοι, παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγεννήθημεν, πάντων περίψημα ἔως ἄρτι>>. Διά τῆς θεαρέστου ὑπομονῆς των ὅμως, ἐθριάμβευσαν, ἐκήρυξαν καί κατέκτησαν τόν κόσμον.
Γενικότερα, ὀφείλομεν νά εἴπωμεν, ἡ ὑπομονή ἐνυπάρχει εἰς τήν φύσιν τῶν ἀνθρώπων. Δέν εἶναι μόνον Εὐαγγελική ἀρετή, ἀλλά καί φυσικόν χάρισμα, ὑπαγορευόμενον ἐκ τῆς φύσεως τοῦ ἀνθρώπου. Σ’ αὐτήν ὅμως τήν ἐσωτερικήν ὑπαγόρευσιν, ὁ ἄνθρωπος ἰδικότερον σήμερον, κωφεύει. Ἔχει ἀντικαταστήσει ἐπί ζημίᾳ του βεβαίως, τήν καρτερικότητα διά τῆς ἀνυπομονησίας, τό γαλήνιον διά τῆς ἀνησυχίας, καί τό μακρόθυμον μέ τήν ὀργήν.
Ἄς μάθουμεν λοιπόν πάντες, νά ἔχωμεν ὑπομονήν, εἰς κάθε δεινήν περίστασιν καί δυσχέρειαν τοῦ βίου μας. Ἄς μάθουμεν νά ὑπομένουμεν καί εἰς τάς προσβολάς καί εἰς τάς ζημίας καί ἐν τοῖς παθήμασι. Ἄς μάθουμεν ὅτι· <<οὐδέν, οὕτω τάς πληγάς ἀναστέλλει, ὡς τό ὑπομένειν· καί τό τῶν ἀδικουμένων ἡσύχιον τοῖς ἀδικοῦσι γίνεται διατροπή>>(Ἰώσηπος).
Ἄς ἀναλογισθοῦμεν, ὅτι ἐάν ἔστω καί ζημιούμενοι ὑπομείνουμεν, ἐνικήσαμε τόν πειρασμόν, ἐνῷ ἐάν ἀπολέσουμεν τήν ὑπομονήν καί ὀργισθοῦ με, ἀνθυβρίσουμε καί ἀκτιλακτίσουμεν, θά ζημιωθοῦμε σπουδαίως, ἡ δέ ἐκ τῆς ἀνυπομονησίας ζημία θά εἶναι μεγάλη καί πιθανώς θά ἐπιφέρει εὐρείας καί δυσμενεῖς διαστάσεις.
Τέλος ἀξιομνημόνευτος τυγχάνει, ἡ διδακτικωτάτη ὑπόδειξις τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρός ἡμῶν Γρηγόριος τοῦ Θεολόγου, λέγουσα· << ἐάν ὀργισθῇς κατά τοῦ λοιδορήσαντος, ἐβεβαίωσας τά ὀνείδη· τί γάρ ὀργῆς ἀφρονέστερον; ἐάν δέ μένῃς ἀόργητος, ἤσχυνας τόν ὑβρίσαντα, ἔργῳ τήν σωφροσύνην ἐπιδειξάμενος>>.
(Ἄρθρο τοῦ Σεβ/τάτου Μεσογαίας κ.Χριστοφόρου εἰς περιοδικόν Ν.Π.Ε.)
Ναματα Ευσεβειας 